Rewolucja z 1868 roku: Opowieść o upadku dynastii burbońskiej w Hiszpanii i triumfie Izabela II

Rok 1868. Hiszpania stoi na krawędzi przepaści. Napięcie społeczne, polityczne i ekonomiczne osiągnęło punkt kulminacyjny. Po stłumieniu kilku buntowniczych ruchów, królowa Izabela II, ostatnia przedstawicielka dynastii Burbonów w Hiszpanii, znalazła się na celowniku niezadowolonych z jej panowania.

Izabela II objęła tron w 1833 roku jako dziecko, a jej matką regentem została Maria Krystyna Burbon, znana z konserwatywnych poglądów i autorytarnego stylu rządzenia. Panowanie Isabelli II było naznaczone niepokojami politycznymi, wojnami domowymi i rosnącym naciskiem ze strony liberałów, którzy domagali się większej demokracji i reform.

Królowa Izabela II, mimo że sama miała liberalne poglądy w młodości, pod wpływem konserwatywnej kliki dworskiej, zaczęła reprezentować reakcyjne podejście.

Przyczyny rewolucji z 1868 roku:

• Kryzys ekonomiczny: Hiszpania przeżywała trudny czas, charakteryzujący się wysokim bezrobociem, inflacją i biedą.
• Niewystarczająca modernizacja kraju: Hiszpania pozostawała w tyle za innymi europejskimi mocarstwami pod względem rozwoju przemysłowego i technologicznego.
• Brak reform politycznych: Liberalni politycy domagali się reform demokratycznych, takich jak wprowadzenie konstytucji, rozszerzenie praw wyborczych i zlikwidowanie przywilejów szlachty.
• Nieudolne rządy Izabelli II: Królowa Izabela II była oskarżana o korupcję, faworyzowanie konserwatystów i lekceważenie opinii społeczeństwa.

Oświeceni generałowie: Serrano i Prim w roli liderów rewolucji

Podczas gdy Hiszpania tonęła w chaosie, dwaj ambitni wojskowi - generał Juan Prim i José Serrano - postanowili podjąć kroki. Serrano, znany z radykalnych poglądów liberalnych, reprezentował interesy klasy robotniczej. Prim, bardziej umiarkowany, ale również zdeterminowany w dążeniu do reform politycznych, skupiał się na modernizacji Hiszpanii.

Generałowie rozpoczęli organizowanie spisku przeciwko rządowi Isabelli II. Skontaktowali się z opozycyjnymi grupami politycznymi i zyskali poparcie części armii. W tym czasie, do Hiszpanii powrócił Leopoldo O’Donnell, dawny generał znany z udziału w poprzednich rewolucjach, który również opowiedział się po stronie reform.

Wybuch rewolucji: 19 września 1868 roku

Rankiem 19 września 1868 roku, Serrano i Prim rozpoczęli bunt wojskowy w Madrycie. Podnieśli sztandary rewolucyjne i zażądali abdykacji królowej Isabelli II. Armia wsparta przez tłumy demonstrantów ruszyła na Pałac Królewski.

Izabela II, zaskoczona i pozbawiona poparcia ze strony armii, zdecydowała się na ucieczkę z Hiszpanii. Przepłynęła do Francji, gdzie spędziła resztę życia na wygnaniu.

Konsekwencje rewolucji: Nowa era dla Hiszpanii

Rewolucja z 1868 roku przyniosła znaczące zmiany w Hiszpanii.

• Upadek dynastii Burbonów: Izabela II, ostatnia królowa z dynastii Burbonów, została zdetronizowana.

• Proklamowanie Pierwszej Republiki: Hiszpania stała się republiką, choć nie na długo.
• Wprowadzenie nowych reform: Zaczęto wprowadzać reformy polityczne i społeczne, takie jak konstytucja gwarantująca prawa obywatelskie, wolność prasy i religijną tolerancję.

Rewolucja z 1868 roku była ważnym momentem w historii Hiszpanii. Choć nie przyniosła trwałego rozwiązania problemów kraju, zainicjowała proces zmian i modernizacji, który trwał przez wiele lat.